حکمت ۲ نهج‌البلاغه؛از عوامل ذلت و خواری
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «صبح هامون» هر روز یک حکمت از نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علی (ع) را می‌خوانیم.
وَ قَالَ علی (ع): أَزْرَی بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ علی‌ها لِسَانَه
کوچک گردانید خود را کسی که طمع و از آنچه در دست مردم است را روش خویش قرار داد؛ زیرا لازمه طمع نیازمندی و فروتنی است و لازمه نیازمندی و فروتنی پستی و کوچکی
و بذلت و خواری تن داده کسی که گرفتاری و پریشانی خود را نزد دیگری آشکار نماید؛ زیرا لازمه اظهار گرفتاری و پریشانی حقارت و زیر دستی است.
و نزد خویش خوار است کسی که زبانش را حکمران خود گرداند بی‌تأمل و اندیشه هر چه به زبانش آید بگوید که بسا موجب هلاک و تباهی او گردد و چنین کس مقام و منزلتی برای خود در نظر نگرفته است.
انتهای خبر/
منبع حکمت
دیدگاهتان را بنویسید