یادداشت؛فغان از بی‌وطنی فغانی
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صبح هامون به نقل از اوشیدا؛حسن جلالی کارشناس سیاسی در یادداشتی نوشت: درحالی‌که ایران هدف حملات مستقیم آمریکا و اسرائیل قرار گرفته، علیرضا فغانی، داور ایرانی مرحلهٔ نهایی جام باشگاه‌های جهان، با حضور در کنار دونالد ترامپ و دریافت مدال از دستان او، صحنه‌ای بحث‌برانگیز و پرسش‌برانگیز رقم زد؛ تصویری که خشم بسیاری از ایرانیان را برانگیخته است.
در روزهایی که آسمان ایران هنوز از دود و آتش جنگی نابرابر تیره است و ایرانیان، داغدار سرداران و دانشمندان و مردم غیرنظامیِ شهیدِ خود هستند، صحنه‌ای در گوشه‌ای از جهان فوتبال، زخمی تازه بر دل این مردم نشاند: علیرضا فغانی، داور ایرانی فینال جام باشگاه‌های جهان، درحالی‌که تیم‌های چلسی و پاری‌سن‌ژرمن در زمین برای قهرمانی می‌جنگیدند، در قاب عکسی ایستاد که هیچ‌گاه از ذهن ایرانیان پاک نخواهد شد – کنار دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری که دستش به خون ایرانیان آلوده است. انتخاب فغانی را به‌عنوان داور دیدار نهایی این مسابقات چندجانبه در خاک آمریکا حتی اگر بر اساس شایستگی‌هایش باشد، نمی‌توان اتفاقی ساده دانست به‌خصوص اینکه اعلام شده بود ترامپ نیز در ورزشگاه و مراسم اهدای جوایز حضور خواهد داشت. پس اگر بخواهیم نگاهی واقع‌بینانه به این موضوع داشته باشیم، باید بگوییم که انتخاب فغانی – باوجود شایستگی‌های فنی‌اش – تصادفی نبوده است، اینکه دونالد ترامپ در اوج دشمنی با ایران در ورزشگاه به یک ایرانی مدال بدهد پیام‌های خاص خودش را دارد، نوع تعاملات اینفانتینو رئیس فیفا و رئیس‌جمهور آمریکا نیز در این مدت بر کسی پوشیده نبوده است.
درست پس از جنگ تحمیلی ۱۲ روزه اسرائیل و آمریکا علیه ایران، علیرضا فغانی، داور ایرانی این بازی، مدالی را با لبخندی آرام از دستان عامل تحریم، تحقیر و تهدید ملت ایران دریافت کرد. آیا این مدال افتخار بود یا لکه‌ای بر پیشانی غرور ملی؟
در همان ورزشگاهی که فغانی مدالش را از دست ترامپ گرفت، هواداران پاری‌سن‌ژرمن با دردست‌داشتن پرچم فلسطین، صدای مظلومیت مردم تحت ستم را به جهانیان رساندند.
درست است که دیگر در ایران زندگی نمی‌کنی و به استرالیا مهاجرت کرده‌ای، اما اگر حتی برای لحظه‌ای به یاد هم‌وطنان مظلوم و داغداری می‌افتادی که در پی تهاجم و دشمنی‌های آمریکا، عزیزانشان را ازدست‌داده‌اند، شاید در انجام این کار تأمل می‌کردی.
فوتبال، اگرچه جهانی است، اما انسان بودن مرز نمی‌شناسد. سکوت در برابر جنایت، آن هم با لبخندی رسمی، چه معنایی جز تأیید دارد؟ چگونه می‌توان در لباس داوری که نماد عدالت است، از شخصی مدال گرفت و در کنار کسی ایستاد که جز بی‌عدالتی، جنگ و تفرقه برای ملت‌ها نداشته است؟
علیرضا فغانی بی‌شک یکی از داوران شاخص تاریخ فوتبال ایران است؛ اما تاریخ، فقط گل‌ها و مدال‌ها را ثبت نمی‌کند؛ بلکه ایستادن‌ها و نایستادن‌ها را نیز به‌خاطر می‌سپارد. در روزگاری که خون از زمین ایران می‌جوشد، جای ایستادن هر ایرانی، مهم‌تر از هر سوت و قضاوتی‌ست.
طبق تشریفات و قوانین، فغانی باید در مراسم پایان بازی حضور پیدا می‌کرد و مدالش را می‌گرفت، پس در این زمینه نمی‌توان خرده‌ای گرفت؛ اما درعین‌حال اتفاقاتی رخ داد که قابل‌تأمل است، میان تیم داوری بازی شب گذشته تنها علیرضا فغانی ژست رضایت و تأیید را به همراه ترامپ و اینفانتینو گرفت درحالی‌که می‌توانست با برخوردی سرد حداقل با کسی که دستش به خون هزاران ایرانی آلوده است، همراهی نکند یا حداقل مانند سایر اعضای تیم داوری واکنشی نشان ندهد.
امروز، «فغان» ما نه از شکست تیمی در زمین فوتبال، بلکه از رفتار داوری‌ست که متأسفانه در زمین وجدان، نمره مردودی گرفته است.
در شرایطی که بسیاری از ایرانیان خارج از کشور به روش‌های مختلف با مردم کشورمان همدردی می‌کنند علیرضا فغانی که باتوجه‌به موقعیت جهانی‌اش می‌تواند پیام مردم ایران را به دنیا برساند، از این کار خودداری کرده است، در این باره تنها می‌توان گفت: «فغان از فغانی»
انتهای خبر/
دیدگاهتان را بنویسید