کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی: فردوسی هویت ملی ایرانیان است
به گزارش پایگاه خبری صبح هامون ملک نور خطیبی در گفت‌وگو با خبرنگار هامون نیوز گفت: بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه در تقویم ملی ما به‌عنوان روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام‌گذاری شده و فردوسی شاعر بزرگ قرن پنجم هجری و زاده روستای پاز طابران در خراسان است .
وی بیان کرد: بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه یادآور یکی از بزرگ‌ترین افتخارات فرهنگی ما ایرانیان است. بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی تجلیل از هویت تاریخ و فرهنگ غنی ما است. فردوسی در سرایش و گردآوری مطالب شاهنامه از افرادی همچون حیی قتیبه و ابودلف فردوسی را یاری کردند.
خطیبی ادامه داد: شاهنامه اثر حماسی حکیم ابوالقاسم فردوسی است که با ملحقات به شصت هزار بیت می‌رسد. فردوسی با سرودن شاهنامه زبان فارسی را زنده نگه داشت و آن را به اوج رساند. او با این اثر ارزشمند هویت ملی ما را مستحکم کرد و میراث گران‌بهایی برای نسل‌های آینده به یادگار گذاشت
کارشناس ادامه داد: شاهنامه به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود بخش اسطوره‌ای که از پادشاهی کیومرث آغاز و تا پادشاهی فریدون ادامه دارد. بخش پهلوانی که با قیام کاوه آهنگر علیه ضحاک شروع شده و با تراژدی مرگ رستم به دست برادرش شغاد به پایان می‌رسد و در نهایت بخش تاریخی که با پادشاهی بهمن آغاز و به حمله اسکندر به ایران می‌پردازد و در پایان تصرف ایران توسط اعراب و آغاز دوران تاریک و شوم ایرانیان را روایت می‌کند.
وی افزود: شاهنامه گنجینه‌ای از داستان‌ها، اسطوره‌ها و حماسه‌های ایرانی است. شاهنامه از حکومت چهار سلسله پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان دربرگرفته تا داستان تولد و عشق زال به رودابه، تولد رستم، تراژدی‌های رستم و سهراب و رستم و اسفندیار، تا داستان دادخواهی کاوه آهنگر و سرگذشت بیژن و منیژه، همگی در این اثر ارزشمند گردآوری شده‌اند.
خطیبی خاطرنشان کرد: لغات عربی در شاهنامه کم بکار رفته است که نشان از دلبستگی فردوسی به زبان فارسی دارد. فردوسی با استفاده از توصیفات زنده و دقیق به‌ویژه در توصیف صحنه‌های جنگ، و رعایت امانت‌داری در نقل‌قول‌ها، اثری ماندگار خلق کرده است. زبان استوار و فخیم، استفاده از تشبیهات حسی و ساده، رعایت حجاب گفتار از دیگر ویژگی‌های برجسته این اثر است.
وی بیان کرد: شاهنامه فردوسی بسیار ارزشمند است که گوته و ویکتور هوگو از آن به نیکی یاد کرده‌اند و مترجمانی همچون بنداری اصفهانی در سال ۶۰۱ خورشیدی این کتاب را به عربی و ژول مل یا ژول مول آن را به فرانسوی ترجمه کرده‌اند و کهن‌ترین نسخه خطی شاهنامه در فلورانس نگهداری می‌شود.
خطیبی در پایان افزود: در مورد تقدیم شاهنامه به محمود غزنوی اختلاف‌نظرهایی وجود دارد. برخی معتقدند که فردوسی قصد داشته شاهنامه را به محمود غزنوی تقدیم کند؛ اما برخی دیگر این موضوع را رد می‌کنند. به نظر می‌رسد که اگر فردوسی چنین قصدی هم داشته، شاید به این دلیل بوده که از نابودی اثر گران‌بهای خود به دست افراد ناآگاه بیم داشته است.
انتهای حبر/
دیدگاهتان را بنویسید